РЕЗЕРВАТОТ

Пробав да сочувствувам со мртвите на земјата,
тие што немаат сјај во очите.
Пробав да се чувствувам ко луѓето со насмевка
и да носам кловновска облека.

Пробав да се чувствувам ко пиле што пролетува,
веднаш ми ги исекоа крилјата.
Пробав да ги допрам чепнам небото и звездите,
ми рекоа дека сум многу мал, неважен.

Но, сонцето е надвор секој ден,
сјае низ решетките.
Во келија, гол без облека.
Гилотина гледам, ме чека крајот.

Пробав да сочувствувам со мртвите на земјата,
тие што немаат сјај во очите.
Пробав да ги допрам чепнам небото и звездите,
ми рекоа дека сум многу мал, неважен.

Но, сонцето е надвор секој ден,
сјае низ решетките.
Во келија, гол без облека.
Гилотина гледам, ме чека крајот.

О, oва мало гнездо,
сега ми е тесно,
немам крилја, да полетам.
И, веќе толку долго,
тонам без да пловам,
со мала надеж за промена.
И, веќе нема ништо,
во раката фиктивен пиштол,
насочен кон себе… плачење…
И, сонам и се гушам,
тврдината да ја срушам.

Да излезам,
да се родам пак,
нозете цврсто да чекорат.
Да продоложам,
да постојам,
да возвратам силно на ударот.

Не заборавам
на звукот на птиците.
Топлиот смрдлив здив на улиците.
Не заборавам,
на зракот на сонцето,
таму каде е слободно срцето.

Не заборавам
на звукот на птиците.
Топлиот смрдлив здив на улиците.
Не заборавам,
на зракот на сонцето.
Денот доаѓа,
последниот извик „слобода“.


THE CONCENTRATION CAMP

I tried to sympathize with the living dead,
those without a light in their eyes.
I tried to feel like the people with a fake smile
and be a court jester .

I tried to feel like a bird learning to fly,
they cut my wings immediately.
I tried to reach out to the sky and the stars,
they told me I was small and meaningless.

But the sun is out every day,
it shines through the bars.
In a cell, naked.
I see a guillotine, the end is near.

I tried to sympathize with the living dead,
those without a light in their eyes.
I tried to reach out to the sky and the stars,
they told me I was small and meaningless.

But the sun is out every day,
it shines through the bars.
In a cell, naked.
I see a guillotine, the end is near.

Oh, this small nest,
it’s just too tight for me,
I don’t have the wings to fly away.
And for so long,
I am drowning, and I don’t even float,
with little hope for a change.
And there is nothing left,
a fictional gun in my hand,
pointed towards myself… crying…
And I dream (and I choke)
to demolish the fortress.

To be free again,
to be reborn,
the legs to walk again.
To continue,
to exist,
to fight back.

I won’t forget
the sound of the birds.
The warm and hot breath of the streets.
I won’t forget,
the light of the sun,
where the heart is free.

I won’t forget
the sound of the birds.
The warm and hot breath of the streets.
I won’t forget,
the light of the sun.
The day is coming,
and the last scream “freedom”.